Gemeentelijk Woonbeleid

Behalve één van de rijkste gemeenten van Vlaanderen, is Oud-Heverlee jammer genoeg ook één van de weinige gemeenten wiens inwoneraantal schrikbarend afneemt (-89 inwoners in 2010, Het Nieuwsblad, 20 januari 2011).

Het gemeentelijk woonbeleid, zoals enkele decennia geleden uitgetekend door onze burgemeester, heeft dus duidelijk onaangename gevolgen.  Het telkens weer aansnijden van lucratieve bouwgronden, promoten van dure vastgoedprojecten en afremmen van elke vorm van sociale woningbouw, heeft het wonen in eigen streek onbetaalbaar gemaakt.

Voor de N-VA is betaalbaar wonen een recht voor iedereen.  Er is een beleid nodig dat de drempels voor eigendomsverwerving verlaagt, sociale netwerken intact houdt en wonen en blijven wonen in eigen streek mogelijk maakt.

Het grond- en pandendecreet (2009) legt de gemeente op om tegen 2020, 95 sociale huurwoningen en 33 sociale koopwoningen te bouwen.    Dit lijkt misschien een zee van tijd, maar als men weet hoelang onze gemeente er gemiddeld over doet om sociale woonprojecten te realiseren, moet er dringend actie ondernomen worden.

Hiermee zijn we meteen aanbeland bij De Kouter, het fenomenale seniorenproject in Blanden.

Dit project is zowat Oud-Heverlee’s Monster van Loch Ness.  Je hoort er al decennia over praten, maar op het terrein is er nooit iets van te zien.

Jaren van praten, vergaderen en studies bestellen heeft onze gemeente al onnoemelijk veel geld gekost terwijl het project nog altijd staat waar het begon: op de tekentafel van een bevriend studiebureau.

De N-VA vindt dat de tijd gekomen is om de geldverspilling te stoppen en knopen door te hakken: laat een sociale huisvestingmaatschappij toe er een sociale woonwijk voor bejaarden op te zetten.

Een dergelijke aanpak betekent geen enkel risico voor het OCMW, laat de gemeente toe dat de sociale woningen worden voorbehouden aan mensen die een band hebben met de gemeente en vooral: staat garant voor een snelle realisatie.